Legalizacja

- Konstytucja Ukrainy stanowi, że cudzoziemiec ma takie same prawa jak obywatel (art. 26 Konstytucji Ukrainy.)

- Między matką zastępczą a rodzicami genetycznymi sporządzana jest umowa, która jest poświadczana notarialnie.

- pomiędzy kliniką a klientami sporządzana jest umowa

- regulacja prawna komercyjnego macierzyństwa zastępczego (pkt 6.11 rozporządzenia Ministerstwa Zdrowia nr 787 z dnia 02.10.2013 r., kl. 5 art. 136 Kodeksu rodzinnego Ukrainy).

- lojalne ramy prawne dotyczące przystąpienia do programu macierzyństwa zastępczego

- zoptymalizowana praca dla par stanu wolnego

Są Państwo w pełni chronieni przed ryzykiem, że matka zastępcza zabierze dziecko dla siebie, ponieważ jest to przestępstwo. Tylko Państwo są rodzicami dziecka (art. 123. kl. 2 Kodeksu rodzinnego Ukrainy).

• Matka zastępcza ma własne dziecko i nie jest finansowo zainteresowana posiadaniem kolejnego dziecka. Ponieważ wzięła udział w programie, aby otrzymać wynagrodzenie, trudno jest jej zapewnić opiekę kolejnemu dziecku.
• Kodeks karny Ukrainy przewiduje surową karę (podobnie jak w przypadku handlu ludźmi), jeśli matka zastępcza naruszy swobodę lub podejmowanie decyzji w życiu dziecka rodziców genetycznych. Zgodnie z umową i prawem Ukrainy, rodzice genetyczni są rodzicami dziecka, jeśli dziecko urodziło się w wyniku macierzyństwa zastępczego.
• Poświadczona notarialnie oficjalna umowa na urodzenie dziecka działa. Określa ona wszystkie usługi regulujące proces przeniesienia praw do dziecka na rodziców genetycznych oraz kontakty z konsulatem (jeśli Państwa państwo tego wymaga).

Zgodnie z prawem ukraińskim, genetyczna matka i genetyczny ojciec są nazywani "rodzicami dziecka". To oni są zapisani w dokumencie aktu urodzenia dziecka. W związku z tym to genetyczni rodzice dziecka są zarejestrowani w ukraińskich państwowych organach rejestracyjnych - co jest zapisane w prawie. Dalsza rejestracja paszportu dla dziecka zależy od ustawodawstwa Państwa kraju i aktualnego stanowiska wydziału konsularnego.

PRAWO UKRAIŃSKIE

Stosunki między matką zastępczą a klientem będą regulowane umową zawartą zgodnie z:

1. A) art. 1 Kodeksu cywilnego Ukrainy, który stanowi, że ustawodawstwo cywilne reguluje stosunki osobiste niemajątkowe i majątkowe (stosunki cywilne) oparte na równości prawnej, wolnej woli i niezależności majątkowej ich uczestników.

Art. 6 Kodeksu cywilnego Ukrainy, który stanowi, że:

1. Strony mają prawo do zawarcia umowy, która nie jest przewidziana w aktach prawa cywilnego, ale jest zgodna z ogólnymi zasadami prawa cywilnego.
2. Strony mają prawo do uregulowania w umowie, która jest przewidziana przez akty prawa cywilnego, swoich stosunków, które nie są regulowane przez te akty.
3. Strony umowy mogą odstąpić od postanowień aktów prawa cywilnego i uregulować swoje stosunki według własnego uznania.

Strony umowy nie mogą odstąpić od postanowień aktów prawa cywilnego, jeżeli akty te wyraźnie tak stanowią, jak również w przypadku, gdy związanie stron postanowieniami aktów prawa cywilnego wynika z ich treści lub z istoty stosunków łączących strony.

4. Postanowienia ustępów pierwszego, drugiego i trzeciego niniejszego artykułu mają również zastosowanie do kompetencji jednostronnych.

Art. 627 Kodeksu cywilnego Ukrainy definiujący swobodę zawierania umów.

Tym samym zawarcie umowy, zgodnie z którą jedna ze stron zobowiązuje się do świadczenia na rzecz drugiej strony usług noszenia dziecka poczętego metodą zapłodnienia pozaustrojowego, a druga strona zobowiązuje się te usługi przyjąć i za nie zapłacić, w pełni odpowiada wymogom prawa.

Art. 628 Kodeksu cywilnego Ukrainy, określający treść umowy.

Art. 629 Kodeksu cywilnego Ukrainy, który określa obowiązek wykonania umowy.

Art. 639 Kodeksu cywilnego Ukrainy określający formę umowy.

1. B) Artykuł 123 kodeksu rodzinnego reguluje kwestie pochodzenia dziecka poczętego za pomocą technik reprodukcyjnych. W związku z tym część 2 tego artykułu definiuje małżonków, którzy poczęli dziecko za pomocą technik reprodukcyjnych, jako rodziców dziecka.

Ponadto klauzula 2.2. p.2. rozporządzenia nr 140/5 Ministerstwa Sprawiedliwości z dnia 18.05.2003 r. ustanawia procedurę rejestracji praw rodzicielskich małżonków na podstawie notarialnej zgody kobiety, która urodziła dziecko.

W związku z tym normy obowiązującego ustawodawstwa Ukrainy jednoznacznie definiują małżonków działających jako klienci na podstawie umowy z matką zastępczą jako rodziców dziecka poczętego za pomocą technologii reprodukcyjnych.

Relacje między matką zastępczą, klientem i instytucją medyczną reguluje umowa zawarta w celu przeprowadzenia procedury zapłodnienia in vitro.

W takim przypadku strony będą kierować się normami ukraińskiego ustawodawstwa podanymi w punkcie A), a także:

1. Artykuł 4 Ustawy Ukrainy "Podstawy ustawodawstwa Ukrainy w zakresie opieki zdrowotnej", zgodnie z którym niektóre z podstawowych zasad opieki zdrowotnej to:

zróżnicowany charakter gospodarki zdrowotnej i jej finansowania, łączący gwarancje państwowe z demonopolizacją oraz promowaniem przedsiębiorczości i konkurencji;

decentralizacja administracji państwowej, rozwój samorządności instytucji i autonomii pracowników służby zdrowia na podstawie prawnej i umownej.

2. Artykuł 48 Ustawy "Podstawy ukraińskiego ustawodawstwa w zakresie opieki zdrowotnej", który przewiduje stosowanie sztucznego zapłodnienia i implantacji zarodka przeprowadzanych zgodnie z warunkami i procedurą ustanowioną przez Ministerstwo Zdrowia Ukrainy, ze względów medycznych dorosłej kobiety, z którą takie działanie jest przeprowadzane, pod warunkiem, że małżonkowie wyrazili pisemną zgodę, że zapewniona jest anonimowość dawcy i że zachowana jest tajemnica lekarska.
3. Artykuł 38 Ustawy Ukrainy "Podstawy ustawodawstwa Ukrainy w zakresie opieki zdrowotnej" określa swobodę pacjenta w wyborze lekarza i placówki medycznej.
4. Artykuł 79 Ustawy Ukrainy "Podstawy ustawodawstwa Ukrainy w zakresie opieki zdrowotnej" stanowi, że instytucje opieki zdrowotnej, obywatele i ich stowarzyszenia mają prawo, zgodnie z obowiązującym ustawodawstwem, do niezależnego zawierania porozumień (umów) z zagranicznymi osobami prawnymi i fizycznymi w zakresie wszelkich form współpracy, do uczestniczenia w działalności odpowiednich organizacji międzynarodowych oraz do prowadzenia zagranicznej działalności gospodarczej.

W związku z tym powyższe normy ukraińskiego ustawodawstwa regulują możliwość zawierania przez instytucje medyczne stosunków umownych z różnymi osobami fizycznymi i prawnymi w celu świadczenia specjalistycznych usług, w tym usług zapłodnienia in vitro.

Rozporządzenie nr 24 Ministerstwa Zdrowia Ukrainy z dnia 04.02.1997 r. określa procedurę i warunki sztucznego zapłodnienia. Ministerstwa Ochrony Zdrowia Ukrainy określa procedurę i warunki sztucznego zapłodnienia.

Dokument ten stanowi, że:

procedura sztucznego zapłodnienia jest przeprowadzana w akredytowanych placówkach medycznych (klauzula 1.2.);

Kwestia procedury jest rozstrzygana na wniosek zdolnej kobiety, u której procedura ma zostać przeprowadzona, po złożeniu wniosku i zbadaniu małżonków (klauzula 1.3.);

Wiek kobiety poddawanej sztucznemu zapłodnieniu nie może przekraczać 40 lat.

Jednocześnie ani art. 48 Ustawy Ukrainy "Podstawy ustawodawstwa Ukrainy o opiece zdrowotnej", ani przepisy Zarządzenia nr 24 Ministerstwa Ochrony Zdrowia Ukrainy z dnia 04.02.1997 r. nie zawierają odniesienia do faktu, że kobieta, na której wniosek przeprowadza się zabieg sztucznego zapłodnienia, musi być jednym z małżonków, którzy wyrazili zgodę na zabieg i zaakceptowali go. Ministerstwo Ochrony Zdrowia nie zawiera żadnych odniesień do faktu, że kobieta, której wniosek podlega sztucznemu zapłodnieniu, musi koniecznie być jednym z małżonków, którzy wyrazili zgodę na procedurę i przyjęli obowiązki rodzicielskie w stosunku do dziecka.

Tak więc, w oparciu o treść norm obowiązującego ustawodawstwa Ukrainy, oczywiste jest, że nie ma żadnych ograniczeń w świadczeniu usług zapłodnienia in vitro przez instytucję medyczną, z wyjątkiem osobistych przeciwwskazań medycznych do tej procedury.

Należy również zauważyć, że:

Konwencja o ochronie praw człowieka i godności istoty ludzkiej wobec zastosowań biologii i medycyny: Konwencja o prawach człowieka i biomedycynie z dnia 4 kwietnia 1997 r. stanowi, co następuje:

Interesy i dobro jednostki przeważają nad wyłącznymi interesami całego społeczeństwa lub nauki (Art. 2.).

Strony, biorąc pod uwagę potrzeby zdrowotne i dostępne zasoby, podejmą odpowiednie środki w celu zapewnienia równego dostępu do opieki zdrowotnej o odpowiedniej jakości w ramach swojej jurysdykcji (Art. 3).

Rozporządzenie w sprawie zapłodnienia in vitro i transferu zarodków przyjęte przez 39 Światowe Zgromadzenie Lekarzy (Madryt, Hiszpania, październik 1987 r.) stanowi, że:

Zapłodnienie in vitro i transfer zarodków to metoda medyczna dostępna w wielu częściach świata w celu leczenia niepłodności. Metoda ta może przynieść korzyści zarówno indywidualnym pacjentom, jak i całemu społeczeństwu, nie tylko regulując niepłodność, ale także przyczyniając się do zniknięcia chorób genetycznych i stymulując podstawowe badania w zakresie reprodukcji i antykoncepcji człowieka.

Z etycznego i naukowego punktu widzenia, medyczne wspomaganie rozrodu człowieka jest uzasadnione we wszystkich przypadkach niepłodności, które nie poddają się klasycznemu leczeniu medycznemu lub chirurgicznemu ...

We wszystkich tych przypadkach lekarz może działać wyłącznie za pełną i świadomą zgodą dawców i biorców. Lekarz musi działać przede wszystkim w interesie dziecka, które urodzi się w wyniku zabiegu.

W tej części ŚZL z zadowoleniem przyjmuje procedurę sztucznego zapłodnienia i wspiera zapłodnienie in vitro. Rozporządzenie zwraca ponadto uwagę na możliwe konflikty etyczne i prawne związane z wykorzystaniem komórek jajowych, plemników i zarodków dawców. Jednak ogólnie rzecz biorąc, wykorzystanie materiałów dawcy w procesie zapłodnienia in vitro nie tylko nie jest zabronione, ale jest również wspierane przez przepis, zwracając uwagę na potrzebę przestrzegania prawa krajowego podczas przeprowadzania procedury.

Przepis ten nie neguje możliwości tzw. rodzicielstwa zastępczego, w ramach którego kobieta wyraża zgodę na sztuczne zapłodnienie w celu poczęcia dziecka, które zostanie adoptowane przez mężczyznę lub jego żonę.

ŚZL nie pochwala procedur zapłodnienia in vitro na zasadzie opłaty za usługę.

W związku z tym relacja między klientem a matką zastępczą co do zasady nie jest potępiana przez ŚZL. A jeśli klient ponosi koszty utrzymania matki zastępczej w czasie ciąży, zapewniając w ten sposób najkorzystniejszy system rozwoju płodu, taka interpretacja wydatków klienta jest całkiem zgodna z zasadami przepisu.

............................................